Blog

In een stukje van een journalist las ik laatst, dat hij de rechtbank bezoekt zoals een ander de film: benieuwd naar de verhalen, de emoties, en de beslissing. Wat er in het openbaar te zien is, de zitting, is echter maar een klein stukje van de film. Dat is het sluitstuk. Wat daar in de weken, maanden, soms jaren aan vooraf gaat, is alleen voor de spelers op de set te zien. En op de set gaat het er vaak nog veel spannender aan toe.

Voor mijn cliënten komt het regelmatig als een verrassing dat ik opeens op de gang in de rechtbank mijn toga begin aan te trekken. Vooral mijn jongere cliënten vragen wel eens verbaasd of ik dat soms mooi vind. Laatst wilde er eentje zelfs met me op de foto. Een familielid had de camera van de telefoon al in de aanslag, maar nog voordat ik kon bedenken hoe ik dat vriendelijk zou afwimpelen, werd gelukkig de zaak uitgeroepen door de bode en moesten we naar binnen. Saved by the bell dus.

In de roman Vele Hemels boven de Zevende vraagt Gert op hun eerste date aan Eva – die als maatschappelijk werker in de gevangenis werkt – of zijn indruk klopt dat criminelen toch eigenlijk in een soort luxehotel zitten. En of zij niet bang is om om te gaan met die kerels. Het blijft bij die eerste date.